Izrael planuje wysiedlenie Beduinów z Negewu

Ministerialna Komisja Spraw Legislacyjnych omówi w poniedziałek 6 maja projekt ustawy w sprawie Uporządkowania Osiedlania Beduinów na Pustyni Negev. Społeczności Beduinów i organizacje praw człowieka silnie sprzeciwiają się ustawie – która opiera się na planie Begina – i chcą jej usunięcia z Knesetu i programu rządowego.

Poniższe informacje przygotowane przez ACRI i Bimkom (Planiści na Rzecz Praw Planowania) opisują główne punkty ustawy, która jeśli wejdzie w życie, spowoduje wysiedlenie i przymusową eksmisję dziesiątek tysięcy beduińskich mieszkańców, pozbawiając ich własności oraz historycznego prawa do ich ziem, niszcząc tkankę społeczną ich wspólnoty, skazując tym samym tysiące rodzin na ubóstwo i bezrobocie.

Kontekst

• Wkrótce na forum Knesetu ma się rozpocząć proces legislacyjny ustawy w sprawie Uporządkowania Osiedlania Beduinów na Pustyni Negev. Ustawa ta jest oparta na planie Begina, zatwierdzonego przez rząd w dniu 27 stycznia 2013 r., który stanowi w rzeczywistości zmodyfikowaną wersję planu Prawera w sprawie osiedlania się Beduinów na pustyni Negew, zatwierdzonego przez rząd w dniu 11 września 2011 roku.

• Ustawa określa ramy dla wdrażanej przez rząd polityki w kwestii populacji Beduinów dzieląc je na dwie oddzielne kwestie: (1) ewakuację nieuznanych wiosek na pustyni Negev, oraz (2) rozstrzygnięcie własności gruntów na pustyni Negev. Ustawa jest oparta na absolutnej negacji praw ludności beduińskiej do nieruchomości oraz historycznych związków z tą ziemią, z naruszeniem podstawowych praw mieszkańców nieuznanych wiosek.

• Ponad połowa ludności arabskiej na pustyni Negev – około 90 tys. osób – mieszka w 46 beduińskich miasteczkach i wioskach. Ludność ta zajmuje zaledwie pięć procent całej ziemi w regionie Negew. Izrael nie uznaje 35 beduińskich wiosek.

• Beduińscy obywatele Izraela pozbawieni są najbardziej podstawowych praw: ich wioski nie są podłączone do państwowej wody, kanalizacji, ani sieci energetycznej; edukacja i służba zdrowia są tylko częściowo dostarczane co nie jest wystarczające, a państwo odmawia mieszkańcom uznania historycznych roszczeń własności do ziemi ich przodków.

• Tak jak plan Prawera, plan Begina również opiera się na błędnym założeniu, które traktuje Beduinów jak „dzikich lokatorów” ignorując fakt, że większość wiosek funkcjonowało na tym obszarze jeszcze przed powstaniem państwa Izrael. Inne wioski zostały przeznaczone do przymusowego transferu w okresie stanu wojennego. Celem Planu Prawera, podobnie jak jego poprzednika jest stłamszenie populacji Beduinów na określonym obszarze.

Problematyczny plan

• Plan doprowadzi do przymusowego wysiedlenia kilkudziesięciu wiosek i 30-40 tys. beduińskich mieszkańców, którzy zostaną pozbawieni własności oraz historycznych praw do własnej ziemi. Tysiące rodzin będzie skazane na ubóstwo i bezrobocie. Społeczności tych wiosek zostaną zniszczone.

• Plan zakłada, że Beduini powinni zostać skoncentrowani na określonym obszarze, w uznanych osiedlach, uniemożliwiając utworzenie skupisk Beduinów poza predefiniowanym obszarem, co potęguje obawy o etniczną dyskryminację.

• Próby utworzenia specjalnych warunków w sprawach gruntów dla określonej grupy poważnie podważają nie tylko zasady praworządności, ale także zasady równości wobec prawa. Państwo nie może wprowadzać ustawodawstwa, które w efekcie zawiesza stosowanie prawa administracyjnego i konstytucyjnego w zakresie działań i uprawnień przyznanych państwu zgodnie z tym samym prawem. Państwo nie może również wprowadzać specjalnego ustawodawstwa, które zawiesza prawa dotyczące nieruchomości dla ludności beduińskiej, gdy prawa te obowiązują i mają zastosowanie do wszystkich innych obywateli.

• Przepisy dotyczące planowania zostały stworzone dla osiedli beduińskich na pustyni Negew. Prawa te nie tylko nie stanowią integralnej części normalnych praw izraelskich dotyczących planowania, ale również dyskryminują Beduinów w stosunku do żydowskich miejscowości na tym obszarze. Obecnie w regionie Beer Szewy istnieje ponad sto osiedli żydowskich, o średniej populacji około 300 osób każda. Dodatkowo na tym terenie znajduje się kilkadziesiąt samotnych gospodarstw, które zostały założone bez pozwolenia, ale rząd pracował nad tym, aby uznać je z mocą wsteczną.

• Pomimo starań wyburzenia dziesiątek wiosek oraz wysiedlenia tysięcy osób, rząd jednocześnie promuje tworzenie nowych społeczności żydowskich, z których część ma powstać na gruzach beduińskich wiosek.

• Ustawa opiera się na błędnym założeniu, że roszczenia własnościowe Beduinów w stosunku do ich ziemi na pustyni Negev są nieuzasadnione. Istnieje wiele powodów, dla których prawa własnościowe większości Beduinów na pustyni Negew nie zostały wymienione w księgach ewidencji gruntów. Proces regulacji własności gruntów w okresie mandatu brytyjskiego, przez który wielu właścicieli ziemskich na północy i w centrum kraju zostało oficjalnie zarejestrowanych, nie został przeprowadzony na pustyni Negev. W wyniku tego, mechanizm rejestracji ziemi był niedostępny dla mieszkańców tych terenów. Innym ważnym czynnikiem jest istnienie własnego beduińskiego tradycyjnego systemu nabycia nieruchomości, która od lat była wykorzystywana do rozstrzygania spraw własności wśród ich społeczności. Uznanie tego systemu w czasach imperium osmańskiego i podczas trwania mandatu brytyjskiego stworzyło przeświadczenie wśród Beduinów, że rejestracja w rządowym rejestrze ziemi była niepotrzebna do uznania i ochrony ich praw do ziemi.

• Ustawa nie bierze pod uwagę okoliczności każdej konkretnej nierozpoznanej miejscowości  traktując wszystkie wioski jako jeden podmiot, bez zbadania istotnych okoliczności w każdym konkretnym przypadku.

• Pomimo olbrzymiego sprzeciwu ze strony społeczności beduińskiej i organizacji praw człowieka oraz trzymiesięcznego „okresu wysłuchania”, plan Begina nie wprowadził żadnych istotnych zmian do projektu ustawy o przesiedleniu Beduinów. Wysiłki przedstawicieli mieszkańców nieuznanych wiosek do prowadzenia dalszego dialogu z rządem na temat tych planów zostały odrzucone.

Możliwe rozwiązanie

• Sprawiedliwe i wykonalne rozwiązanie oznacza przede wszystkim uznanie faktu, że Beduini z nieuznanych wiosek są obywatelami o równych prawach.

• Zamiast starać się posuwać naprzód tę problematyczną ustawę, państwo powinno podjąć wspólne wysiłki na rzecz uregulowania roszczeń gruntów i uznać historyczne prawa Beduinów do ich ziem.

• Zamiast jednostronnego układu, należy uwzględnić potrzeby społeczności w celu zapewnienia, że ich prawa do własności i równości są w pełni chronione, a także w celu zapewnienia właściwych i sprawiedliwych relacji między arabskimi obywatelami państwa, a instytucjami państwowymi – jak i społeczeństwem izraelskim w całości.

• Ponadto musi zostać uwzględniony unikalny rolniczy charakter tych wiosek wraz z beduińskim wzorcem osadnictwa, własności gruntów oraz rodzinnych i społecznych obyczajów.

• Na drodze do postępu w kwestiach planowania i rozwoju bez rozstrzygnięcia kwestii własności państwo będzie musiało przejść długą drogę do zbudowania zaufania beduińskich społeczności i ochrony ich podstawowych praw do edukacji, służby zdrowia i opieki społecznej.

Powiązane linki:

• Adalah-ACRI – wspólne pismo do Komisji Ustawodawczej w sprawie planu Begina

• Plan Begina w języku angielskim (tłumaczenie nieoficjalne)

• Wesprzyj naszą pracę na rzecz praw Beduinów

• Pobierz kartę informacyjną w formacie PDF

• Bimkom – Planiści na Rzecz Praw Planowania

UPDATE: Ministerialna Komisja Spraw Legislacyjnych uchwaliła dzisiaj (6 maja 2013) ustawę, zatwierdzającą ramy realizacji Planu Prawera-Begina, który spowoduje przesiedlenie i przymusową ewakuacje dziesiątek tysięcy Beduinów (obywateli Izraela)

Źródło: http://www.acri.org.il/

tłum. DM